Υπάρχουν τραγούδια που γράφονται για μια ιστορία, για έναν έρωτα, για μια απώλεια προσωπική. Και υπάρχουν τραγούδια που κάποια στιγμή, χωρίς να το έχει προβλέψει κανείς, αποκτούν ένα νέο, αβάσταχτο νόημα.
Το «Τρένο» της Άννας Βίσση ήταν κάποτε απλώς ένα τραγούδι για μια σχέση που τελείωσε, για μια αναχώρηση χωρίς επιστροφή. Όμως, μετά την τραγωδία στα Τέμπη, οι στίχοι του απέκτησαν ένα ανατριχιαστικό βάρος, έναν πόνο που δεν αφορά πια μόνο μια αγάπη που χάνεται, αλλά ένα τρένο που πραγματικά δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του.
«Και το τρένο πια χάνεται, σαν το φως μιας ημέρας» τραγουδά η Άννα Βίσση στη σκηνή, αλλά αυτή τη φορά η φωνή της σπάει. Δεν είναι μόνο οι δικές της αναμνήσεις που βαραίνουν, είναι μια ολόκληρη χώρα που ακόμα δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό της το μέγεθος της απώλειας. Και έτσι, σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο, η ίδια παλεύει να συνεχίσει, αλλά κάπου λυγίζει. Και μαζί της λυγίζουν όλοι όσοι ακούν.
Δεν υπάρχουν πολλές στιγμές στη μουσική όπου ένα τραγούδι αλλάζει τόσο βίαια σημασία. Το «Τρένο» δεν είναι πια ένα τραγούδι αγάπης. Είναι ένας αντίλαλος μνήμης. Και κάθε φορά που η Άννα Βίσση το τραγουδά, δεν είναι μόνη της στη σκηνή. Μαζί της, όλη η Ελλάδα κλαίει ξανά.
Δείτε το βίντεο:
